Oliebollen met krenten en poedersuiker

Er bestaan mensen die verjaardagen niet vieren. Dat lees je goed: Er. Bestaan. Mensen. Die. Verjaardagen. Niet. Vieren. Nu begrijp ik ook wel dat je eigenlijk weinig hebt bereikt, buiten het feit dat het je gelukt is om een jaar lang in leven te blijven, maar voor sommige mensen mij is dat op zich al een bijzonder feit.
Ik vier dus wel verjaardagen. Van vrienden, familie en vooral: die van mezelf. Ik vind namelijk niks fijner dan dat ik onbeperkt alcohol mag drinken, met vrienden kan dansen en chips mag eten op het feit dat ik mezelf nog niet in een sloot heb gestort of onder een auto heb geworpen. Cheers to that.

2015 2016
En zo is het ook met de jaarwisseling. Oliebollen mét krenten en poedersuiker (want anders telt het niet) als een ode aan het leven. Ik sta even stil bij het afgelopen jaar. Want voor je het weet beland ik in een sloot. Dat zou denk ik niemand verbazen. Fijne dagen iedereen!

Mijn 2015 in vogelvlucht:

• Carlijn en ik verwelkomden onze Russische dwerghamster Gorbatsjov/Gorby/Hammie, die steevast niet in zijn molentje wou rennen en dat nu ein-de-lijk doet. Trots!
• Mijn opa overleed op 86-jarige leeftijd.
• Mijn andere huisgenoot, Willy (een prachtig dikkig sluierstaartje) moest ik een zeemansbegrafenis geven in het toilet. Treurig.
• Ik verhuisde naar Lombok, en had daar een mooie zomer aan het water en in de nieuwe stamkroeg Café Kanaalzicht.
• Ik kreeg een nieuwe baan als redacteur bij ACSI FreeLife.
• Ik rende vijf kilometer bij mijn allereerste hardloopwedstrijd.
• Ik dronk weer veel te veel wijn, en heb daar geen moment spijt van gehad. Behalve dan af en toe de volgende ochtend. Maar in 2016 ga ik écht minder drinken. Echt.
• Ik en Carlijn tekenden het contract van ons nieuwe huisje, want we houden toch zo van verhuizen.
• Mijn rode scheurmonstertje werd aangeschaft. (En daar heb ik nog géén ongeluk mee gehad!)
• Ik ging weer naar veel festivals (Lowlands, Zwarte Cross, Oerol, De Beschaving en Mañaña mañaña) met leuke mensen.
• Ik werd (peet)tante van Julian. Nu ben ik verliefd op twee jongetjes. 

Kapotgenuanceerd

Vrijdagavond 13 november zit ik aan de buis gekluisterd. Aanslagen in Parijs. Veertig doden, vijftig doden. Het aantal loopt op. Wat betekent dit?

In de dagen daarop beginnen de gesprekken, komen de vragen. Komen de vele meningen. Is dit ‘onze’ Europese 9/11? Dat hele ‘ons’ denken, is dat niet juist de kern van het probleem? Weer moslims. Moeten we niet voorzichtiger zijn met het binnen laten van vluchtelingen? Nee. Die zijn voor deze verschrikkingen nu juist op de vlucht. Maar ja, wat komt er allemaal over de grens mee? Ik weet het even niet.

Moet ik mijn profielfoto in de Franse vlag veranderen? Mooi gebaar, maar ja, laten we de aanval in Beiroet niet vergeten. Beetje hypocriet dan hè, dat we met z’n allen zoveel meer begaan zijn met Frankrijk dan met een land dat toevallig wat verder weg ligt. Wel vreemd toch, dat er alleen een automatische optie is tot het veranderen van je profielfoto naar de Franse vlag. Er gaan toch over de hele wereld mensen door toedoen van IS dood? Ik kan me meer inleven omdat het een terreurdaad is in een stad vlakbij. Waar ik ooit vakantie vierde. Maar een terechte vraag is ook: Is het terecht dat het feit dat deze terreur nu in Frankrijk voorkomt me meer doet? Ik weet het even niet.

We moeten toch bidden voor de hele wereld? Over dat bidden gesproken, trouwens, over religie, daar ligt nu toch juist het hele probleem? Laten we daar nu maar mee ophouden. Of is het juist mooi, dat mensen steun zoeken in hun geloof? Moeten moslims afstand doen van deze terreurdaad? Ja. Maar ze hebben er toch helemaal niks mee te maken? Als ik er geen afstand van hoef te nemen, waarom een moslim dan wel? Ik weet het even niet.

Zoveel vragen. En ik weet niet meer wat ik moet denken. Iedereen nuanceert zich helemaal te pletter, en ik? Ik weet het even niet.

Grote Vriendelijke Reus

“Goh, aan het verhuizen?”
“Wat ziet jouw kind eruit.”
“Handige constructie wel hoor.”
“Zal ik je even de trein in helpen?”

Wat hier gaande is? Het begon allemaal lang, lang geleden, in een land hier ver vandaan.

Oké. Daar is niets van waar. Het begon eigenlijk vrij kort geleden in een land hier erg dichtbij. Nederland, om precies te zijn. Ik ging verhuizen in Utrecht. Van een studentenkamer naar mijn eigen studio. Lekker, want dan hoefde ik niks meer te delen. Nadeel: sommige spullen had ik nog nooit aangeschaft, want die deelde ik altijd met mijn voormalig huisgenoten. Mijn eerste missie - een grote queeste - werd de zoektocht naar een combimagnetron.

Zo’n verhuizing is allemaal leuk en aardig, maar vrij prijzig. Je gaat meer huur betalen, je moet enkele nieuwe spulletjes aanschaffen, je moet borg betalen, huur vooruit betalen en ga zo maar door. Belangrijk tijdens Project Combimagnetron was daarom de prijs. In dat deze vooral niet te hoog mocht zijn.

Dus. Marktplaats. Dat moge duidelijk zijn. Na enig speuren vond ik een combimagnetron voor slechts 25 euro in Rijen. Ik had ook geen flauw idee waar het lag, maar Google vertelde mij dat het in de buurt van Breda moest zijn. En laat ik daar nou net studeren. Leek mij een goede combi(magnetron).

Ik op een heuse vrijdagochtend, vrij kort geleden, met een grote shopper in mijn schooltas op naar Breda. Na school pakte ik bus 131 naar Rijen. Dat verliep allemaal vrij soepel en na kort zoeken vond ik het juiste huis waar de combimagnetron zich zou moeten bevinden. Ook dat bleek het geval. Enige máár: combimagnetron bleek te horen tot de categorie GVR – Grote Vriendelijke Reus. Die paste dus never nooit in mijn shopper.

Daar had de vorige eigenaar dus wel een oplossing voor. Hij rukte een buggy van de zolder – waarbij ik plechtig moest beloven dat ik die nog een keer zou retourneren – en hopte de GVR zo de buggy in. GVR en ik zijn heel Rijen doorgelopen, hebben anderhalf uur in de sprinter van Gilze-Rijen naar Utrecht doorgebracht, kregen een paraplu boven ons hoofd aangeboden van een vriendelijke jongeman bij een sneeuwstorm tijdens het wachten op de bus en zijn meerdere keren bus en trein in en uit geholpen.

Waarmee ik maar wil zeggen. Bij de Media Markt zou ik voor een combimagnetron een stuk meer hebben moeten betalen en een veel minder leuk verhaal hebben gehad. 

Dat wou ik even kwijt #jesuischarlie

Vrijheid, gelijkheid en broederschap. Ik hoorde het vandaag vaak. Gisteren vond er een aanval op het vrije woord plaats. En dat is pijnlijk, want het is één van de rechten die ik altijd als vanzelfsprekend heb beschouwd. Zeker toen ik op mijn achttiende begon op de School voor Journalistiek. Ik leerde dat ik niet alleen mocht schrijven wat namens mij de waarheid was, ik moest schrijven wat de waarheid was. Graag zo objectief mogelijk. Het mocht schuren, het mocht gevoelig zijn, maar het moest kloppen.

Of dat wat de cartoonisten van Charlie Hebdo tekenden waarheid was, daar kun je over discussiëren. Daar kun je het mee eens zijn, of niet. Daar kun je je zelfs beledigd over voelen tot op het bot. Maar na vanavond, na een indrukwekkende manifestatie op Domplein, vele geschokte reacties en bijeenkomende burgers is het mij eens te meer duidelijk geworden dat woorden, tekeningen, foto’s, verhalen of andere manieren van expressie het altijd zullen winnen van geweld.

Hoe pijnlijk moet het zijn, als je voor honderd procent gelooft in iets en wanneer er dan vanuit naam van dat geloof gruwelijk geweld wordt gebruikt over de hele wereld. Islamieten die zich nu uitspreken tegen deze buitensporige agressie omarm ik daarom. Kritisch zijn tegenover je eigen hokje, het is fijn dat er mensen dapper genoeg voor zijn. Net zoals katholieken misbruik binnen het celibaat moeten afkeuren, moeten Moslims Islamgeweld afkeuren. Moeten Westerlingen datzelfde hokjesdenken wat ik noemde (ja, ik heb het ook tegen mezelf) afleren. Moeten we weer mens worden.  Dat wou ik even kwijt, en ik ben blij dat ik het kan en mag opschrijven hier.

Dromen omzetten

Voor mijn verjaardag, nog geen maand geleden, kreeg ik veel Afrika-gerelateerde cadeaus. Een boek over hulpprojecten in Afrika, een zelfgemaakt dekbedovertrek en tas. Niet zo gek, want op 16 juni vlieg ik naar Mombassa. Of tenminste - dat was het idee. Vijf weken vrijwilligerswerk in een weeshuis in Mombassa, en daarna door naar Homa Bay - op zo'n acht uur rijden met de bus vanaf Nairobi.

Mijn droomreis, waarvan ik al minstens vijf jaar roep dat ik hem ga maken. Maar afgelopen vrijdag leek daar plotseling een einde aan te komen. Uit een berichtje van Edna, de vrouw van het weeshuis in Mombassa, bleek dat het niet meer veilig was om naar Mombassa te reizen. De Engelse regering evacueerde iedereen uit Kenia, vanwege het hoge ontvoeringsgevaar én - terwijl ze het mailtje schreef - bleek er in Nairobi een aanslag te zijn gepleegd.

Tja...

Spoedoverleg met de ouders, KLM en verzekering. Mijn ticket kon ik nog wel omboeken naar alleen Nairobi, zodat ik in ieder geval niet alleen zou reizen maar samen met de groep die ik later ontmoeten zou. Groot nadeel: ik zou in plaats van twee maanden slechts nog drie weken op reis gaan. Mijn geld voor een lange reis zou ik daarmee ook kwijt zijn.

Bij het idee van in mijn eentje reizen naar Afrika voelde ik me ineens niet zo stoer meer. En dus kwam mijn moeder met het magische idee:

"Omboeken is omboeken. Dus een ander continent zou ook nog kunnen."

Een ander continent. Na al die jaren Afrika in mijn hoofd belde ik nu de KLM om te overleggen over andere reisopties. En dat was 'geen probleem hoor, mevrouw Westland'. (Hulde voor de KLM trouwens, die me onwijs goed hebben geholpen en waarbij dit alles mogelijk was, terwijl ik met mijn ondoordachte hoofd kennelijk een 'niet wijzigbaar ticket' had geboekt.)

En dus:

Jongens, ga ik naar... Australië!!!! 

Ik zal jullie op de hoogte houden via deze blog van mijn belevenissen daar. Nu eerst de voorpret van mijn reis plannen. En m'n dromen omzetten. 

Saunacontroverses

Over mijn saunabezoek, sauna-etiquette en of ik me daar wel of niet aan gehouden heb

We kunnen met z’n allen doen alsof het heel normaal is, maar laten we nou eens eerlijk zijn. Met een hele groep vreemden in je nakie rondwandelen van warm bad naar ijskoud dompelwater en van loeihete sauna naar ‘Frigidarium’ (dat woord heb ik gisteren geleerd). En het feit dat je met vreemden bent is natuurlijk nog lang niet zo erg. Want je grootste angst is en blijft toch: ‘als ik maar geen bekende tegen kom.’

Want ja, ik was dus gisteren in de sauna. Met mijn moeder. Ik had een Groupon bon gekocht waarmee we goedkoop naar ‘De Thermen’ in Houten konden. Gouden regel nummer 1 bij Groupon bonnen: Je hoort er eigenlijk niet echt bij. Mensen in een restaurant die zijn gekomen met een Groupon bon kun je er naadloos uitpikken. Bij de sauna bleek dit niet anders te zijn.

Dat mijn moeder en ik absolute sauna-nitwits zijn, bleek bij de zogeheten opgieting. De opgieting vond op bepaalde tijdstippen plaats en wij bleken precies op de juiste tijd bij de juiste sauna te zijn. Wij wilden vooral zo snel mogelijk zo’n warme kamer in, want we kwamen net vanuit een warm zwembad (nog zoiets) de koude buitenlucht in en hadden het dus nogal koud.

Wij begrepen niet echt waarom die hele groep mensen toch buiten de sauna stond te wachten en besloten het er dus maar op te wagen en ons de sauna binnen te dringen. “Mevrouw”, klonk een zangerige stem achter ons. “Het is niet de bedoeling dat u er al ingaat hoor.” De groep mensen keek ons wat meewarig en hoofdschuddend aan. Kennelijk kwamen ze er met z’n allen wat vaker, want opgietster Moniek werd met drie zoenen begroet en alsog een prettig nieuwjaar gewenst door de sauna-bezoekers (en let wel, dit dus allemaal in hun blote niksie hè). “Kun je je praatje over de opgieting niet nog eens houden. Ik ken het niet meer zo goed”, riep een man die dat zelf kennelijk heel grappig vond. Mijn moeder en ik hadden aan een blik genoeg en deden ons best niet heel hard in lachen uit te barsten.

Ik ben heerlijk ontspannen en uitgerust na ons sauna, Turks stoombad, zwembad en hammamdagje maar ik blijf het stiekem ook wel een vreemde gewaarwording vinden. En dat ik zelf naakt ben, daar heb ik me na een kwartiertje over heengezet (hoewel ik me eens in de zoveel tijd wel afvraag: hoe zouden die mensen mij nou zien? En moet je zorgen dat je je eerst aftraint voordat je naar de sauna gaat? Nouja, zo te zien niet, ik ben op zich wel één van de slanksten hier. Maar ja, vinden de mensen dát dan weer niet raar?) maar vooral ook het feit dat íedereen daar verder naakt is, tsja. Er is wel heel veel te zien zeg maar. Of denk ik nu raar?

De Revolutie van de Fietsers

De patserbak staat midden op het fietspad. Geïrriteerd zucht ik. Die heeft zeker zijn rijbewijs bij een pakje boter gehaald. Ik werp de automobilist nog even een verontwaardigde blik toe. Het verontschuldigende gebaar maakt mijn irritatie niet minder. Dat waren toch 2 kostbare minuten van mijn fietstijd. De fietstijd die – hoeveel tijd ik ook heb – zo kort mogelijk moet duren. Zo werkt dat nou eenmaal in Utrecht. 

Dat ik vervolgens zelf bijna mijn eigen dood tegemoet rijd door keihard door het rode stoplicht te rijden deert me niet. Ik had alle recht; ik zit op een fiets en jij lekker in je luxe wagentje. Met je luie reet. Eigenlijk zouden fietsers altijd voorrang moeten krijgen, zo redeneer ik.

Wij fietsers crossen als een malle door de stad, negeren massaal de rode stoplichten, zijn bijzonder geïrriteerd als de vrouw voor ons niet snel genoeg fietst en er even geen ruimte is om haar in te halen. Doorgaans zijn we vriendelijke en toegankelijke persoonlijkheden, maar eenmaal op de fiets veranderen we in arrogante, ongeduldige en haastige weggebruikers. Wee gebeente als een toerist niet doorheeft dat hij langs de Oude Gracht niet midden op het fietspad hoort te lopen. Expres fietsen we er rakelings langs, de arme Japanner met zijn te grote fototoestel met een acute hartstilstand van schrik achterlatend. Luid bellend passeren we een grote groep scholieren die niet snel genoeg aan de kant gaat. Overdreven zuchtend kijken we naar de bakfiets met twee koters voorin, die niet gauw genoeg pas op de plaats maakt.

Het lijkt wel een soort opstand. De Revolutie van de Fietsers. Wij vinden dat onze gammele brikkies meer waard zijn dan een Mini Cabrio. Wij zijn lekker toch sneller op bestemming, alle rode lichten ten spijt. Als jullie ons aanrijden is het lekker toch jullie schuld, automobilisten. Het is misschien niet eerlijk en achteraf bedenk ik me altijd weer dat het best wel eens mis had kunnen gaan. Maar ik kan het niet helpen. Ergens in mij zit een revolutionair die naar boven komt tijdens het fietsen. Viva la Biciclette!