Vrijheid, gelijkheid en broederschap. Ik hoorde het vandaag
vaak. Gisteren vond er een aanval op het vrije woord plaats. En dat is
pijnlijk, want het is één van de rechten die ik altijd als vanzelfsprekend heb
beschouwd. Zeker toen ik op mijn achttiende begon op de School voor Journalistiek.
Ik leerde dat ik niet alleen mocht schrijven wat namens mij de waarheid was, ik
moest schrijven wat de waarheid was. Graag zo objectief mogelijk. Het mocht
schuren, het mocht gevoelig zijn, maar het moest kloppen.
Of dat wat de cartoonisten van Charlie Hebdo tekenden
waarheid was, daar kun je over discussiëren. Daar kun je het mee eens zijn, of
niet. Daar kun je je zelfs beledigd over voelen tot op het bot. Maar na
vanavond, na een indrukwekkende manifestatie op Domplein, vele geschokte
reacties en bijeenkomende burgers is het mij eens te meer duidelijk geworden
dat woorden, tekeningen, foto’s, verhalen of andere manieren van expressie het
altijd zullen winnen van geweld.
Hoe pijnlijk moet het zijn, als je voor honderd procent
gelooft in iets en wanneer er dan vanuit naam van dat geloof gruwelijk geweld
wordt gebruikt over de hele wereld. Islamieten die zich nu uitspreken tegen
deze buitensporige agressie omarm ik daarom. Kritisch zijn tegenover je eigen
hokje, het is fijn dat er mensen dapper genoeg voor zijn. Net zoals katholieken
misbruik binnen het celibaat moeten afkeuren, moeten Moslims Islamgeweld
afkeuren. Moeten Westerlingen datzelfde hokjesdenken wat ik noemde (ja, ik heb
het ook tegen mezelf) afleren. Moeten we weer mens worden. Dat wou ik even kwijt, en ik ben blij dat ik
het kan en mag opschrijven hier.
Helemáál gelijk
BeantwoordenVerwijderen