Trots

Soms zit ik even niet zo lekker in mijn vel. Er is niet echt iets aan de hand, maar eigenlijk heb ik ook weer nergens zin in. Vrouwenkwaaltje, misschien. Een slecht cijfer, een nieuwe broek gelijk vies, een drukke week op school.

Gisteravond zat ik mijn komende studiejaren in te plannen. Iets waar ik vrij moedeloos van kan worden, want ik wil van alles doen ‘als ik later groot ben’ en heb dus helemaal geen zin om keuzes te moeten maken.

Diezelfde avond zag ik ook het bericht dat mijn vroegere collega van 19 jaar is overleden. Na een oneerlijke strijd tegen kanker. Plotseling kreeg het plannen van mijn toekomst een totaal andere betekenis.

Wat klaag ik nou eigenlijk? Ik heb tenminste nog een toekomst om te plannen.

Ik denk terug aan een paar maanden geleden. Ik moest schoonmaken bij een vrouw van 40, die na een ongeluk vorig jaar totaal verlamd is geraakt aan haar linkerkant. De jongen op de motor die haar aanreed, liet haar liggen op straat.

De stroom viel uit en ze liep met moeite naar de kelderkast. Met een hoop geklungel probeerde ze daar iets te verwisselen. “Moet ik soms even helpen?” vroeg ik. Maar ze zei: “Als er niemand is, zal ik dit soort dingen ook zelf moeten doen. Het is soms moeilijk, maar I’m a strong woman. I don’t give up.”  Zoveel trots. Wat een doorzettingsvermogen.

Er zullen vast nog momenten komen dat ik klaag om niets. Dat ik even niet lekker in mijn vel zit. Maar dan zal ik denken aan de vrouw waar ik ooit schoonmaakte. En dan zal ik denken aan Emma.